DE JONGEN DIE IK BEN

 

Op een landweg zo stil

Als een nacht zonder wind

In het donker zo diep als de nacht

Keek ik op naar de sterren

Met mijn handen vol bloed

Verschopt in de kosmische pracht

 

Ik rende het huis uit

Wanhopig, verward –

De liefde die gemeen was geraakt

De leugen alleen nam het op

Voor mijn hart

Dat naar het onmogelijke haakt

 

En ik riep naar de sterren

Waar moet ik nog heen dan

Die weg weer die ik van jongs af al ken

Van de man die ik zijn moest

In een huis vol geboden

Naar de jongen terug die ik ben

 

Uit de lucht kwamen

Zeven engelen gevallen

Zingend met tongen van vuur

Mijn wankele geest

Kon de furie niet vatten

En raakte nog meer overstuur

 

En ik vroeg om vergeving

Maar dat schonken ze niet nee

Dat zou te gemakkelijk zijn

Het enige waarin ik

Verlossing kon vinden

Was mijn zweet, de muziek en de pijn

 

Een rat met de kop

Van een lachende ezel

Sloeg zijn harige staart om mijn nek

Nooit zie je me, zei hij

Nooit hoor je mijn stap

Toch heb ik jouw ziel in mijn bek.

 

En ik riep naar de sterren

Waar moet ik nog heen dan

Die weg weer die ik van jongs af al ken

Van de man die ik zijn moest

In een gat vol geboden

Naar de jongen terug die ik ben