Ik kwam in een bar na een tocht door de bergen

Leunde tegen de jukebox aan

Een stuwende stoot op een paar stinkende snaren

Ik voelde mijn onschuld ten onder gaan

 

Ze nam me mee naar haar zolderkamer

Het licht ging uit

Van beneden bleef het maar komen

Dat dierlijk geluid

 

Het waren de Stones met het gruis op hun tanden

De huilende wolf, ze zweepten hem voort

De laatste kreun van de verschopte duivel

Nee, nooit heb ik het beter gehoord

 

Ik liep door een steeg in een nacht zonder einde

Hoorde een stem uit een donkere kroeg

Een opgejaagd lied dat ik nergens van kende

Maar wel als herinnering in me droeg

 

Alle schimmen uit de Hades

Verzameld in een stad

Tot leven gebracht in een verzinsel

Waaruit geen mens ontsnapt

 

Het was Dylan met zijn klank van ijzer

Zijn blinkende zinnen, verlicht en gestoord

De dronkemanspraat van een verlopen engel

Nee, nooit heb ik het beter gehoord

 

En ik voelde me goed

Los en alleen

Zoals het moet

Nergens heen

Als een rollende steen

 

Ik voer op een schip door de Straat van Gibraltar

Aan dek ging een walmende joint in het rond

De muziek werd ineens zo hongerig dronken

Dat het leek of ze ons ter plekke verslond

 

Op de brug stond een sjamaan te zingen

De kapitein speelde bas

Een donkere vrouw danste over de reling

Het schip werd een deinend matras

 

Het waren The Beatles met hun vliegende stemmen

Zwierende vogels door de blauwe poort

De zon, de zee, de dolfijnen en golven

Nee, nooit heb ik het beter gehoord

 

En ik voelde me goed

Los en alleen

Zoals het moet

Nergens heen

Als een rollende steen